Soms is iets zó moeilijk of pijnlijk,
dat je hoofd en je lichaam niet meer samenwerken zoals normaal.
Dan beschermt je brein je — door je er even "weg" van te halen.
Dat heet dissociatie.

​

🌪️ Wat gebeurt er precies bij dissociatie?

​

Wanneer een kind seksueel misbruikt wordt, kan het voelen alsof het:

• uit zijn eigen lichaam stapt

• naar zichzelf kijkt van buitenaf

• niets meer voelt – alsof het bevroren is

• zich later niets meer herinnert van wat er gebeurd is

​

🧷 Waarom gebeurt dat?

​

Omdat het kind zich in een situatie bevindt die te eng, te verwarrend of te pijnlijk is.
Het brein kiest dan voor overleving:

“Als ik dit niet kan stoppen… dan voel ik het maar beter niet.”

Het kind doet dat niet bewust. Het is een automatische beschermingsreactie van het lichaam.

​

🧩 Hoe merk je dat een kind dissocieert?

​

Soms zie je het meteen:

• het kind staart voor zich uit

• reageert niet op wat er rond hem gebeurt

• lijkt plots afwezig of "weggezakt"

Maar meestal komt het veel later tot uiting, bv. via:

• gaten in het geheugen

• problemen met aandacht, emoties of concentratie

• gevoelens van onwerkelijkheid of vervreemding

• of een plots opduikende herinnering die lang “verborgen” zat

​

🕯️ Is dat abnormaal?

​

Nee. Het is een verdediging van het brein.
Kinderen die dissociëren zijn niet "gek" of "onbetrouwbaar".
Ze overleven. En soms moet een kind vergeten om te kunnen doorgaan.

Maar later kunnen die afgesplitste gevoelens of herinneringen wel terugkomen — en dan is begeleiding belangrijk.

​

🛟 Wat helpt?

​

• Een rustige, veilige omgeving

• Iemand die gelooft wat je zegt

• Iemand die niet pusht, maar luistert

• Therapie op kindermaat: via spel, tekenen, praten of lichaamswerk

• Geduld, vertrouwen, en tijd

​

✨ Dissociatie is als een reddingsbootje in een storm.
Het brengt het kind tijdelijk weg van gevaar.

En met hulp, liefde en zachtheid…
vindt het kind ooit zijn weg terug aan land.