Experimenteren? | Stilte Mag Spreken

Waarom “het was maar experimenteren” gevaarlijk is

1. Het miskent de ervaring van het slachtoffer

Voor het kind dat het meemaakt, voelt het niet als spel.
Het voelt onveilig, beschamend of pijnlijk → dat is geen experimenteren.

2. Het bagatelliseert de ernst

Door het “experiment” te noemen, lijkt het alsof er geen schade kan zijn.
Terwijl de emotionele en psychische schade voor het slachtoffer vaak levenslang meegaat.

3. Er zijn duidelijke criteria

Experimenteren kan alleen als:

beide kinderen ongeveer even oud zijn (max. 3 jaar verschil, én boven 14 jaar),
wederzijdse nieuwsgierigheid is,
geen dwang, geheimhouding of angst.

Alles wat daarbuiten valt, is geen experiment maar grensoverschrijding of misbruik.

4. Het versterkt het isolement

Als omgeving zegt “het was maar spel”, voelt het slachtoffer zich niet geloofd en nog meer alleen.
Dat maakt de drempel om te spreken nóg groter.

“Te snel zeggen ‘het was maar experimenteren’ doet onrecht aan het slachtoffer. Experimenteren kan alleen als kinderen gelijkwaardig zijn en het voor allebei goed voelt. Zodra er angst, dwang of een groot leeftijdsverschil is, is het geen experiment meer maar misbruik. En door het spel te noemen, ontneem je het kind erkenning voor wat hij echt meemaakt.”

“Moet een kind nee zeggen?”
Nee. Een minderjarige moet géén nee zeggen om misbruik te bewijzen.

Kinderen kunnen geen geldige toestemming geven onder de 14 jaar.
Ook oudere minderjarigen zitten vaak in een afhankelijke of kwetsbare positie.
Het is niet de verantwoordelijkheid van een kind om zich te verdedigen of om hardop nee te zeggen.

Waarom kinderen vaak geen nee zeggen

Ze zijn bang of geïntimideerd.
Ze zijn verward en begrijpen niet wat er gebeurt.
Ze voelen zich machteloos tegenover iemand die ouder/sterker is.
Ze kunnen bevriezen (zogenaamd freeze response): het lichaam schakelt uit en laat geen verzet toe.

Belangrijk om te begrijpen

Het feit dat een kind niet “nee” zei, maakt het gedrag van de dader niet minder grensoverschrijdend.
De verantwoordelijkheid ligt altijd bij degene die over de grens gaat, nooit bij het kind.

“Een kind hoeft nooit ‘nee’ te zeggen om duidelijk te maken dat iets fout is. Minderjarigen kunnen geen echte toestemming geven en mogen niet verantwoordelijk gemaakt worden voor hun reactie. Angst, verwarring of bevriezen maken vaak dat kinderen stil blijven. Dat betekent niet dat er geen misbruik was. De verantwoordelijkheid ligt altijd bij de dader, nooit bij het kind.”